Mensen die het kunnen weten, zeggen mij dat de nieuwe plaat van Meg Hutchinson sterk verschilt van haar vorige werk. Ik kan daar niets over zeggen, want The Living Side is mijn eerste kennismaking met deze dame uit Massachusetts. Ettelijke keren luisteren naar deze nieuwe plaat, leerde mij dat we hier te maken hebben met een volwassen liedjesschrijfster, die niet te beroerd is om in ’t eigen hart te kijken en dus beschikt over de gave om wat ze bij zichzelf en bij anderen ziet en hoort, wat ze beluistert en waarneemt, te verwoorden in erg intimistische, poëtische liedjes.

Of dat dan ook een garantie is op succes? Ik zou het niet weten, want zelf moest ik meermaals ervaren dat ik er niet in slaagde de volle plaat mijn aandacht bij de nummers te houden. Ik denk trouwens dat dat precies komt doordat de uniformiteit een tikkeltje te hoog ligt: ik kan me moeiteloos drie kwartier concentreren op een zangeres die live dit soort songs komt spelen, maar op plaat lukt het me niet. Het klink me, hoe mooi het ook is, allemaal wat braafjes en te gelijkmatig. Dat is op zich geen verwijt, hoor: wie leest er drie kwartier lang gedichten? ’t Is een beetje van dezelfde aard: prachtige nummers, heerlijke stem, mooie teksten…zeer zeker, maar ik had het graag van enige Lucinda-achtige weerhaakjes voorzien gehad. Ik mis de grapjes van bv. Mary Gauthier, de uithalen van Shawn Colvin… enfin, ik mis afwisseling. Los daarvan kan ik niet anders dan volmondig beamen dat de nummers op zich er allemaal best mogen zijn. Maar 11 parels maken nog geen ketting….(Dani)